Het is zeker een goed idee om te belichten wat er goed gaat, al is het maar om te laten zien dat het gewoon mogelijk is. Het energieprobleem is een opgelost probleem. We hebben alle middelen, het is ‘alleen’ een kwestie van uitvoeren. Een opgave van onvoorstelbare omvang, maar zeker haalbaar.
Maar deze positieve belichting onderschat naar mijn idee hoe groot de opgave is. Er wordt triomfantelijk gesteld dat we een ramp hebben afgewend door nu op een schema naar ‘maar’ 2,5 tot 3,5 graden opwarming te zitten. Het klopt dat 5 of meer graden opwarming vrijwel zeker tot een van de grootste extinction events in de geschiedenis van de aarde had geleid, dus dat voorkomen is fantastisch. Maar we zien nu wat de gevolgen zijn van, zo even uit mijn hoofd, 1,1 tot 1,2 graden opwarming. De gevolgen in Nederland behoren tot de meest milde en toch ook hier deze week het bericht dat 2/3 van de akkerbouwers schade ondervindt van extreem weer (ja, ze hadden het aan moeten zien komen en voorbereidingen op treffen, maar dat is een andere discussie). Drie graden opwarming heeft ongekende gevolgen. Letterlijk, we hebben geen idee. Maar zelfs de meest voorzichtige schattingen schetsen een desastreus beeld.
Dus ja, er gebeurt veel en het laat zien waartoe we in staat zijn. Dat geeft moed dat we het probleem aan kunnen. Maar om van 2,5-3,5 graden opwarming op een pad naar onder de 2 graden opwarming te komen is een nog veel grotere inspanning vereist. Dat gaat niet over een beetje extra, maar zeker een veelvoud als niet meer. Dit vooral omdat de beschikbare tijd ervoor in rap tempo aan het verdampen is. Doemdenken helpt niets of niemand. Maar achterover leunen en denken dat we (voldoende) op de goede weg zitten is erg gevaarlijk.