A pamiętacie przycisk "turbo" w latach 90.? Ten, co przełączał stare procesory między dwoma ustawieniami zegara. Osobom nieobeznanym wyjaśniam, że nie służyło to oszczędzaniu energii, ani "podkręcaniu" procesora, lecz zachowaniu zgodności ze starszymi programami, które spodziewały się określonego zegara.
Pamiętajcie, że mówimy tu o czasach DOS-a, kiedy programy z reguły mogły przyjąć, że dostaną procesor na wyłączność. No i jak taka gra, synchronizowana zegarem procesora, dostała procesor dwa razy szybszy, to działała dwa razy szybciej. I nie chodzi o to, że płynniej — po prostu grało się w przyspieszeniu. Kilka razy szybszy procesor, i grać się nie dało. Dziś jeszcze widzimy ślady tego, chociażby w DOSBoksie.
Oczywiście, programy przestały być zależne od konkretnego zegara, i z czasem ten przycisk zaniknął. Za to rozwinęły się możliwości "podkręcania" procesorów, czy też ogólnego skalowania zegara (#CPUFreq), żeby oszczędzać energię i ograniczać hałas. No i w końcu pojawiło się #PStates, jako trochę bardziej zaawansowany sposób skalowania procesora.
Co ciekawe, jednym z parametrów PStates jest opcja "boost". Kiedy jest wyłączona, zegar procesora skalowany jest normalnie, do częstotliwości znamionowej. Natomiast po jej załączeniu, PStates może "podkręcać" poszczególne rdzenie powyżej tej częstotliwości, w ramach dostępnej mocy zasilania i możliwości odprowadzenia ciepła.
Tak właśnie historia zatoczyła koło i wrócił przycisk "turbo":
cd /sys/devices/system/cpu/cpufreq
if [ "$(cat policy0/boost)" = 0 ]; then
echo 1 > boost
else
echo 0 > boost
fi