Powiedz lepiej, dlaczego nazywają cię „gospodarzem” — rzuciła niespodziewanie. — Bo pieniądze się ciebie nie trzymają? Bo za co się weźmiesz, to spaprasz? Czy coś innego? Głowę sobie nad tym łamię i nie wiem, naprawdę nie wiem.
— Coś innego. Zwierzyłem się kiedyś chłopakom z marzenia. Niepotrzebnie. Nieważne.
— Ależ mów, chętnie posłucham.
Zawahał się, uciekając spojrzeniem w bok. Czekała cierpliwie. Wreszcie skapitulował.
— Chciałbym… Chciałbym wrócić do Kortazeny, do Werdels, do mojego Kociegomłyna. Kupić kawał ziemi, postawić na niej dom. Zamieszkać tam z piękną żoną, zresztą, niech nawet nie będzie bardzo piękna. Chciałbym uczynić ją szczęśliwą. Chciałbym mieć gromadkę dzieci, wszystkie zdrowe. Założyć rodzinę, którą sąsiedzi by szanowali: mnie, moją żonę, moje dzieci. I żyć spokojnie, dostatnio, nikogo już nie krzywdząc, i żeby moje dzieci, i dzieci ich dzieci, także żyły w spokoju i dostatku, szanowane przez sąsiadów, kochane przez małżonków. Śmiejesz się?
— Nie. To bardzo… Bardzo niezwykłe marzenie. Jak na najemnika. Ach, a ta żona… Rozumiem, że w tej roli chciałeś obsadzić mnie?
— Tak — odrzekł spokojnie.
"Sztandary Imperium" wspólnie z Witoldem Dworakowskim już w czerwcu!
Zapominając o tym, co wypada, a co nie, Anna złapała za ramię przechodnia i od niego dowiedziała się tego samego. Kapitulacja. Senat złoży hołd temu wypierdkowi demona, Kentemu, zgodzi się na wszystkie warunki, zapłaci trybut. Miasto otworzy bramy, a jutro urządzą ucztę dla wrogich dowódców. Po siedemnastu latach ziemię w Kjumorei znowu będą plugawić stopy magów i bezbożników.
Anna ze zdumieniem stwierdziła, że jest podekscytowana.
Magowie, a więc i wróżeczki. Wróżeczki! Zobaczy je znowu! Będą latały po mieście, bawiąc się wśród gałęzi drzew, przysiadając na oknach, a ludzi będzie brała cholera, będą krzyczeć i tylko bezsilnie płakać ze złości. "I dobrze", pomyślała zachwycona. "Tak! Dobrze! Dobrze im tak!"
"Spokojnie, panno de Lontrain". Absolutnie-nie-czarownica Anna nie może się cieszyć tak straszną klęską jedynej prawdziwej wiary. Co powinna zrobić wierna i lojalna, pobożna Anna?
— To straszne — wyjąkała i przytuliła rozpłakaną Radunię. — To okropne! Musimy natychmiast pójść do świątyni Jos’helia, pomodlić się i złożyć ofiarę!
"A jutro, gdy pojawią się magowie i wróżeczki… Jos’helio pewnie będzie palce gryzł ze złości", pomyślała z radością.
Dawno nie miała tak znakomitego humoru.
Fantasy prochowe „Sztandary Imperium” do zgarnięcia... w swoim czasie 😉
Wspólnie z Witold Dworakowski
Wydawnictwo Alegoria @wydawnictwo_alegoria
Rozmowy z ludźmi nieodmiennie sprawiały Skamariuszowi przykrość, dziś jednak brzydził się również sobą. Dawno już przestało go dziwić, że uznawali jego rady za godne rozważenia, że zamiast oburzyć się, kiwali głową z namysłem. Trudno, by oczekiwał moralnego postępowania od tych pół-zwierząt. Ale że on sam podsuwał im 𝘵𝘢𝘬𝘪𝘦 pomysły… Prawda, tylko sugerował, nie mówił wprost. Sami dopowiadali sobie resztę, a wówczas oczy aż rozjaśniały się im ze złej uciechy. To jednak nie umniejszało jego winy.
Zagryzł wargi. Od pięćdziesięciu lat pełnił rolę obserwatora zwierząt, od dwóch dekad przebywał w Baruzji jako ambasador i coraz częściej ogarniała go frustracja. Czasem przechodziło mu przez myśl, by złożyć rezygnację i wrócić do wysokich wież Quemerei. Mógłby znowu rozmyślać o sensie istnienia i celach, do których dąży wszechświat, mógłby podziwiać piękno w najrozmaitszych postaciach, tworzyć wiersze i tkać ulotne obrazy z promieni światła. Rozmawiałby o rzeczach wzniosłych, starannie dobierając cytaty ze starożytnych dzieł, i delektował się gładkością zawartych w nich zdań, a tak…
A tak od półwiecza chodził po brudnych, zatłoczonych ulicach, nieomal ocierając się o te zawszone, blade zwierzęta. Pół wieku temu miał tyle pomysłów, tyle zapału! Śmiać mu się chciało na samo wspomnienie.
„Te zatłoczone ulice to też nasza wina”, pomyślał Skamariusz. „Ale kto mógł przewidzieć, że oni będą się tak mnożyć?”
Odetchnął. Trudno. Musiał wziąć się w garść.
"Sztandary Imperium" - Radomił Darmiła i Witold Dworakowski... już wkrótce!
Cesarz Kente marzy o zjednoczeniu ludzkości. Zamiast toczyć bratobójcze walki, jego gatunek powinien skierować wszystkie siły przeciwko elfim oprawcom. Imperium musi odzyskać dawną chwałę, a pierwszym krokiem ku temu będzie odzyskanie zbuntowanej Baruzji. Tylko nieliczni wiedzą, że cesarzowi zależy też na odnalezieniu szczególnej kobiety…
Cesarska armia staje u bram stolicy Baruzji. W jej szeregach służy Derek, najemnik o niezwykłym marzeniu. Dzięki tej wojnie wreszcie ma szansę je spełnić.
Po drugiej stronie obronnych murów absolutnie-nie-czarownica Anna marzy o wolności. Jak dużo jest w stanie poświęcić w jej imię? Wkrótce się o tym przekona.
Przywódca baruzyjskiej armii marzy, by Imperium poszło precz, a jego lud znów mógł sam o sobie decydować. Aby zwyciężyć, marszałek Barucco nie cofnie się przed niczym. Nie może.
Całą sytuację obserwuje pewien elf. On jeden nie marzy. Musi poczynić odpowiednie kroki, zanim konsekwencje starej przepowiedni sprowadzą na jego rasę katastrofę.
Każdy niesie swój własny sztandar. Wojna trwa.