Bardzo ciekawa książka, napisana nie przez „jajogłowych” z katedry, którzy oglądają Chiny tylko przy okazji zorganizowanych i kontrolowanych przez KPCh wyjazdów studyjnych. Na każdej stronie tej książki widać, że Roberts zasmakował Chin w ich wszystkich smakach.
Według wstępnych danych GUS w marcu bieżącego roku, w stosunku do marca ubiegłego roku, spadek produkcji sprzedanej odnotowano w 26 (spośród 34) działach przemysłu, między innymi w produkcji urządzeń elektrycznych o 29,1 proc., w wydobywaniu węgla kamiennego i węgla brunatnego (lignitu) – o 25,9 proc., w produkcji napojów – o 13,8 proc., metali – 12,5 proc., wyrobów z metali – o 10,3 proc., w naprawie, konserwacji i instalowaniu maszyn i urządzeń – o 9,6 proc., w produkcji maszyn i urządzeń – o 9,3 proc., mebli – o 8,1 proc.
Wpływowa organizacja światowa prognozuje, że w tym roku rosyjska #gospodarka będzie rosła szybciej niż wszystkie rozwinięte gospodarki świata, w tym USA.
Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) oczekuje, że #Rosja odnotuje w tym roku wzrost o 3,2%, czyli znacznie więcej niż Wielka Brytania, Francja i Niemcy.
Chiński eksport w marcu gwałtownie spowolnił po czterech miesiącach wzrostu. Zgodnie z danymi opublikowanymi przez urząd celny całkowita sprzedaż za granicę spadła o 7,5% w ujęciu rocznym w USD, odwracając wzrost o 7,1% w pierwszych dwóch miesiącach 2024.
Inflacja spadła wg prognoz GUS do najniższego poziomu od lat i wynosi 1,9 proc. Widzę szok we wpisach rozmaitych „ekspertów” i neolibów, którzy spodziewali się, że inflacja będzie utrzymywać się latami na wysokim poziomie.
Nie spina się narracja, miało być tak, że przez socjal Polska popadnie w ruinę, rozdawnictwo zniszczy gospodarkę, a wzrost płac minimalnych spowoduje kryzys, upadek, dramat i koniec Polski.
Trup wypada z chińskiej szafy. Czy to będzie nowy Lehmann Brothers?
Chiński domek z kart się nie rozleci, bo jest od początku klejony taśmą klejącą, którą jest partia komunistyczna. I ta partia wciąż ma narzędzia, wolę i środki, by zapobiec gwałtownej katastrofie gospodarczej.
„Muszę przyznać, że z niepokojem przyjmuję skrajnie lewicowe postulaty, w których narzeka się na ulgi dla przedsiębiorców albo chce regulować obrót nieruchomościami” – napisała wczoraj posłanka Klaudia Jachira na X/Twitterze.
I przestrzega, że kapitał nie dał poparcia koalicji za darmo: „Musimy pamiętać, że PiS przegrało wybory także dzięki głosom przedsiębiorców, którzy mieli dosyć prowadzenia firm i inwestowania pod rządami Morawieckiego i „polskiego ładu”.
No, jasne. Dali się kupić za populistyczne hasło „niskich składek”. Wiadomo, właściciel Januszpolu przecież nie zrobił tego dla „idei”, „uśmiechniętej Polski”, „wolnych sądów” czy innych bzdur, tylko dla twardej kasy, która mu zostanie w kieszeni co miesiąc. Kasy, która miała iść na ochronę zdrowia, ale po co ma płacić, skoro zrzucą się na to pracownicy. Czyli jednak w wyborach nie liczą się „idee”, „dobro i piękno”, „prawa człowieka”, ale twarde interesy klasowe, najlepiej wyrażone w konkretnej gotówce.
Rząd za wszelką cenę chce od lipca odmrozić ceny energii elektrycznej dla gospodarstw domowych. Jak zapewne pamiętacie, ministerka klimatu Paulina Hennig-Kloska obiecywała miesiąc temu, że rząd zrobi jakieś czary-mary, żeby nikt nie zapłacił więcej niż 30 zł miesięcznie.
Magia występuje tylko w baśniach, więc zaczyna się odczarowywanie świata. Teraz tłumaczy się, że te 30 zł to tylko dla jednoosobowych gospodarstw emeryckich. Dlaczego tylko emeryckich? Podobno tylko one są narażone na ubóstwo energetyczne. O wieloosobowych rodzinach, które teraz będą musiały płacić kokosy ani słowa.
I jednocześnie te same płaczki rozpaczają, że "za mało dzieci się rodzi".
Hanoi podało niewiele informacji na temat przyczyn rezygnacji Thuong, mówiąc jedynie, że „naruszył [on] partyjne zasady.” Potencjalna zmiana układu politycznego w Wietnamie nie oznacza oczywiście, że należy się spodziewać reform politycznych, ale zmian w polityce ekonomicznej.
Tzw. przedsiębiorca ma płacić składkę zdrowotną niższą niż pracownik zarabiający pensję minimalną (286 zł vs 329 zł). Oczywiście bez względu na poziom dochodów szanownego pana przedsiębiorcy. Tego chciałby minister finansów Andrzej Domański.
W ten sposób pogłębi się jeszcze bardziej oczywiście sytuacja, że system opiera się głównie na barkach niezamożnych. I oczywiście wzmocni błędne koło: coraz więcej ludzi wypychanych na JDG, którzy potem będą stanowić wspaniałą bazę wyborczą dla polityków, obiecujących, że naturalnie będą im dalej „pomagać” obniżając składki.
Zamiast przywrócić normalne umowy o pracę, czyni się je coraz mniej atrakcyjnymi finansowo. Oczywiście skorzysta na tym głównie prawdziwy beneficjent, czyli średni i wielki biznes, który będzie miał potulną siłę roboczą na śmieciówkach w postaci fikcyjnych JDG, wyjętą spod ochrony kodeksu pracy.
I co najzabawniejsze ci wyrobnicy na śmieciówkach będą się uważać za równych swemu panu dobrodziejowi, bo przecież obaj to „przedsiębiorcy” i będą popierać wszelkie ulgi dla biznesu. Coś jak szlachta gołota czuła się równa magnatom. Wszak wszyscy byli według prawa szlachcicami.
Kryzys zadłużenia na rynku nieruchomości przenosi się na szerszy sektor finansowy. Gospodarka przeżywa poważne kłopoty. Dlatego, jak to w systemach autorytarnych, władze muszą znaleźć winnych, aby same nie być obwinione.
Ale to lewaki są za obniżką podatków? Pada tu i ówdzie pytanie pod moim tekstem krytykującym podwyższenie podatku VAT na podstawowe produkty spożywcze. Otóż porządny lewicowiec, nie tylko lewak, jest przeciwko podwyższaniu podatków, które uderzą w niezamożnych.
Zwykle w takich momentach odpowiadam: „Podatki są złe, dlatego powinni je płacić bogaci”.
Dramatem lewicy natomiast obecnie jest to, że dała sobie przylepić plakietkę z napisem: „Chcemy wyższych podatków zawsze i wszędzie!”. Sama na to sobie częściowo zapracowała tym moralizatorstwem na temat „obywatelskich obowiązków”. Otóż, jak wszystko w państwie, podatki, to kto je płaci i w jakiej wysokości są przejawem konfliktu klasowego. Niestety niezamożni i klasa pracująca tę bitwę przegrywa. Dlatego mamy ciągle biedni są bardziej obciążeni podatkami niż bogaci.
Wczoraj spore zainteresowanie wywołał mój wątek na instagramowym stories na ten temat. Otóż wiele osób nie ma świadomości, że podatek CIT (Corporate Income Tax), to nieduży procent wpływów do budżetu państwa. Budżet opiera się przede wszystkim na wpływach z podatku VAT.
Likwidują zerową stawkę VAT na podstawowe produkty spożywcze, co hamowało do pewnego stopnia inflację. Jednocześnie, co symboliczne, zapowiadają ograniczenie podatku od zysków kapitałowych i branży beauty.
Nie, nie mamy. W przytłaczającej większości trzeba najpierw wydać, żeby dostać zwrot obwarowany rozmaitymi warunkami i ograniczeniami czasowymi. Poprzedni rząd, jak wiemy, zawalił sprawę w tej kwestii, ale obecny też nie ma żadnej gwarancji, że wykorzysta wszystkie te środki. Opowiadanie, że „mamy” te środki to jest oszukiwanie ludzi.
Dlatego przychylne względem PO media na wszelki wypadek już dmuchają na zimne i próbują przygotowywać czytelników na problemy i podpowiadać „genialne pomysły” jak je wydać szybko.
Przykładowo nasz ulubiony Witold Gadomski w Wyborczej przeprowadził wywiad ze specem z agencji konsultingowej. Ten biznes polega na „wspieraniu przedsiębiorców”, więc jakie mógł naszemu „fachurze od gospodarki w Wyborczej” dać porady w kwestii ogarnięcia (publicznych!) środków z KPO? To proste: trzeba rozdać jak najwięcej „przedsiębiorcom”.
Ma być obniżona składka zdrowotna dla kapitalistów! – żądają neoliberałowie z Trzeciej Drogi. PO oczywiście jest „za”, ale będzie mogła mówić, jak w innych kwestiach, że to TD ich „zmusiła”.
Oczywiście jednocześnie geniusze z TD postulują wzrost nakładów na ochronę zdrowia. Ale z czyjej kieszeni? Oczywiście pracowników najemnych, bo ich doić można bez opamiętania i przecież nie kwikną nawet, w przeciwieństwie do przedsiębiorców wiejskich czy miejskich, które dysponują potężnym lobby w sejmie i są w stanie uzyskać, co tylko chcą, mimo że stanowią znaczącą mniejszość społeczeństwa.
Natomiast pracownicy najemni, pozbawieni jakiejkolwiek rozbudowanej świadomości wspólnoty interesów byli, są i będą „robieni na kasie” i będą płacić za wszystko.
Już się burzą drobnomieszczanie, że „przecież przedsiębiorca płaci za swój ZUS i pracownika”. Otóż dokładnie odwrotnie. Za wszystko płacą jego pracownicy oraz klienci (też najczęściej inni pracownicy). Tak jak za dworki i pałace szlachty finansowali ze swojej pracy chłopi na polach.
Dochód narodowy brutto na mieszkańca Chin liczony w USD spadł w 2023 roku po raz pierwszy od 29 lat, jak pokazują opublikowane wczoraj dane Narodowego Biura Statystycznego.
Kapitalizm wszystkich w końcu „zracjonalizuje” i „zredukuje”, albo przynajmniej takie jest jego dążenie. Aktualnie zredukował dział korekty w Wyborczej, bo wiadomo, po co to komu. Dziennikarz obecnie to jest już człowiek-orkiestra, więc skoro może zrobić smartfonem zdjęcie do tekstu, to i sam sobie może go poprawić.
Zawsze, kiedy oddaję tekst do tej czy innej redakcji tego, czy innego szacownego, choć zazwyczaj niszowego pisma, z niecierpliwością czekam na to, co zrobią z nim redaktorki i korektorki. To jest fascynujące, obserwować jak pod wpływem innego mózgu twój tekst ulega zmianom. Nie zawsze sensownym i zdarza mi się (choć bardzo rzadko) wchodzić w spór i upierać się np. przy użyciu jakiegoś konkretnego słowa. Ale chyba nie jestem najtrudniejszym z twórców, jak sądzę. I wbrew oczywistemu, przypisanemu chyba każdemu autorowi, przesadnemu ego, staram się samoograniczać i przyjmować pokornie efekt.
Tym bardziej że dla mnie pisanie zawsze jest czynnością kolektywną. Wynika wszak z lektur innych osób piszących, dyskusji z innymi osobami itd. Samodzielnie nie jesteśmy w stanie stworzyć nie tylko ołówka, ale także tekstu.
Czytam w prasie, że "wyniki testów z Wielkiej Brytanii zaskoczyły ekspertów. Chodzi o czterodniowy tydzień pracy. Aż 89 proc. firm, które brały udział w teście, już pozostało przy tym rozwiązaniu". No, coś takiego! Chyba zaskoczyło to, ale głównie ekspertów Polskiej Szkoły Zarządzania.
Jakie są natomiast konkretne efekty? Napisał o tym Andrzej Kubisiak z Polskiego Instytutu Ekonomicznego: U 43 proc. pracowników wystąpiła poprawa zdrowia psychicznego, u 37 proc., poprawa zdrowia fizycznego, u 71 proc. zmniejszenie wypalenia zawodowego.
Zaskoczenia brak. Tylko w ramach "Polskiej Szkoły Zarządzania" można sądzić, że jak się będzie dociskać śrubę pracownikom, to będą pracować lepiej i będą bardziej zadowoleni z pracy (a więc nie będą chcieli uciec przy najbliższej okazji).
Inflacja! Paragony grozy! Pińcetplusy na wakacjach i feriach! Tym lubią straszyć nas cyklicznie niektóre media.
Tymczasem, ceny mieszkań wzrosły średnio o 102 proc. przez ostatnie 9 lat. Od 73 proc. w Kielcach do 131 proc. w Krakowie, przy skumulowanej inflacji 48 proc. w tym czasie. W Warszawie i Łodzi 101 proc., we Wrocławiu 109 proc. itd. Informacje te podał dział analiz biura maklerskiego Pekao.
Jeśli lubicie czekoladę, sugerowałbym zrobić zapas. Ceny kakao na rynkach światowych gwałtownie rosną. Kontrakty terminowe wzrosły o prawie 40% od początku roku.
Przyczyną jest susza w Afryce Zachodniej spowodowana przez El Niño spotęgowane przez zmiany klimatyczne. W tamtym rejonie świata produkuje się trzy czwarte kakao na świecie.
Cóż, niektórzy cieszą się, że „będzie ciepełko, będzie fajnie”. No więc macie swoje „ciepełko”. Jeśli dalej tak będzie to wyglądało, to nie tylko za czekoladę będziecie płacić krocie, ale za zwykły chleb.
Swoją drogą rozmaici denialiści klimatyczni lubią zadawać pytanie „a co jeśli naukowcy się mylą i żadnego problemu nie ma?”. Owszem nauka ma w zwyczaju, w przeciwieństwie do rozmaitych wierzeń, korygować swoje błędy. Na razie jednak nic nie skazuje na to, żeby ta korekta szła po ich myśli.
Raczej nie biorą wszak pod uwagę, że szacunki dotyczące skali globalnego ocieplenia mogą być nie tyle przesadzone, co wręcz niedoszacowane.
Tymczasem bardzo prawdopodobne, że ocieplenie w epoce przemysłowej rozpoczęło się już w połowie lat sześćdziesiątych XIX wieku, a teraz przekroczyło „alarmowe” 1,5 stopnia C. Tak wynika z opublikowanego w „Nature Climate Change” badania warstw sprzed 300 lat zachowanych w gąbkach żyjących u wybrzeży Puerto Rico.
„Inflacja spada na łeb na szyję” – informuje biznesowa Wyborcza. Szok, niedowierzanie! To jednak nie będzie drugiej Grecji i czwartej Wenezueli? A nawet hiperinflacji?
A przecież nie zlikwidowano głównych rzekomo powodów generowania inflacji, tj. 800 plus i wzrostu płacy minimalnej. Jak to możliwe? Libkowi pseudoekonomiści może by skrobali się w głowę, zastanawiając się, gdzie popełnili błąd, gdyby mieli choć trochę przyzwoitości. Ale pewnie za miesiąc znowu będą straszyć szóstą Grecją i osiemnastą Turcją. Jeśli ideologia nie przystaje do rzeczywistości, tym gorzej dla rzeczywistości.
Co my biedni zrobimy z czasem wolnym po wprowadzeniu czterodniowego tygodnia pracy? Nad takim oto problemem postanowiła pochylić się osoba prowadząca konto mBank Research na X/Twitterze.
Oczywiście środowiskom probiznesowym chodzi o to, żeby wywołać poczucie zagrożenia w tej sprawie, więc pytanie było postawione w ten sposób: „Czego najbardziej się boicie?”. Nie o wyzwania, kwestie problematyczne tu idzie, ale o wywoływanie poczucia lęku przed taką „nowością”, która niekoniecznie podobać się musi kapitałowi.
Jeden z lęków prezentowanych przez autora pytania: „Że ciężko będzie ten czas wolny zagospodarować i popadniecie we frustrację związaną ze stratą czasu? Czyli inaczej: nuda”.
Ano, to jest konflikt pomiędzy osobami, które potrafią sobie wyobrazić życie poza pracą i pracoholikami, którzy nie potrafią powiedzieć sobie stop. To poczucie „straty czasu”, kiedy nie zapier… to znaczy nie pracuje się dla firmy, jest raczej tematem do przepracowania na terapii. Na pewno nie powinno być fundamentem, wokół którego budujemy świat pracy. Dla siebie i dla innych, którzy jednak pracują zarobkowo, żeby żyć, a nie żyją, żeby pracować.
Prasa biznesowa płacze, że rząd nie likwiduje wolnych niedziel w handlu. Ano, to jest jedna z tych obietnic PO za której realizacją nie tęsknię.
Co ciekawe nie tęskni za tym nie tylko większość pracowników i pracownic, ale nawet większość… biznesu. Dziennik Rzeczpospolita tak niedawno prezentował głos sporej części tego środowiska:
„Choć firmy mówiły o utraconych obrotach, teraz to się zmieniło. – Nie cieszymy się z niedziel, otwarcie powiem, my do nich dokładamy – mówi Marcin Grabara, prezes Rossmann SDP. – Nikt nie chce pracować w niedzielę, bez względu na to, czy mu się płaci podwójnie czy nie – dodaje”.
Inni też nie mówią szczególnie entuzjastycznie. – Przywrócenie handlu w niedziele wymaga analizy rynku. Trzeba wziąć pod uwagę takie czynniki, jak interes konsumentów i pracowników, zmiana nawyków zakupowych, sytuacja na rynku pracy, inflacja, wysokie koszty działalności – mówi Renata Juszkiewicz, prezes Polskiej Organizacji Handlu i Dystrybucji.