Porobnice (Anthophorini) – plemię pszczół z rodziny pszczołowatych i podrodziny pszczoły właściwych. Dotychczas opisano ponad 700 gatunków z plemienia porobnic, umieszczanych w 8 rodzajach.
Zawsze twierdziłem, że to całe pszczelarskie i domkowe (hoteliki) zamieszanie z robieniem idealnych uli i domków niby mebli to główne dla ludzi. Pszczoły wybierają przeróżne miejsca i często nie takie jak życzyliby sobie ludzie lub twierdzili, że są dla nich najlepsze, bo im się podobają.
Podstawowe czynniki napędzające i powielające destrukcyjne relacje między ludźmi a zwierzętami w tym pszczołami.
Etos kapitału, czyli redukcję życia (jako celu) do zasobu wzrostu produkcji gospodarczej (jako środka) do rangi celu ze względu na imperatyw akumulacji kapitału oraz
Ideologię dominacji, czyli rzeczywisty i ideologiczny charakter roli zwierząt i reszty natury jako zwykłych narzędzi służących ludzkim celom.
Niestety (dla dalszych rozważań), rodzina taka licząca nawet 30 – 50 tys. osobników, ma duże zapotrzebowanie energetyczne i wymaga odpowiedniej ilości pokarmu. Przekłada się to bezpośrednio na odpowiednią liczbę kwiatów i powierzchnię terenu. W praktyce oznacza to, że w środowisku naturalnym gniazda takie nie mogą istnieć w dużym zagęszczeniu i muszą być rozproszone tak, aby uniknąć konkurencji między rodzinami. Rozproszenie to nie wpływało negatywnie na kondycję gatunków samotnych. Sytuacja zmieniła się wraz z pojawieniem się człowieka i wykorzystywaniem pszczół miodnych. (...) Pszczelarstwo współczesne, które to w przeciągu ostatniego stulecia doprowadziło do diametralnych przetasowań na pszczelej szachownicy zależności ekologicznych. Współcześnie, za pasiekę opłacalną, średniej wielkości, uważa się taką, liczącą ok. 20 rodzin. To tworzy bardzo duży lokalny nacisk ekologiczny, który bez pomocy pszczelarzy (okresowe dokarmianie cukrem, leczenie itp.) zagrażałby samym pszczołom miodnym.
Postanowiłem przetłumaczyć artykuł, który wyjaśnia dlaczego osobiście nie obchodzę Światowego Dnia Pszczół. Te bardziej chwytliwe nagłówki z popularnych mediów tj. "Ratujmy pszczoły. Pszczoły są w niebezpieczeństwie. Pszczoły umierają. Pszczoły są gatunkiem zagrożonym", odnoszą się do kwestii ochrony pszczół, zapylaczy i ich ważkości ekologicznej przez pryzmat tzw. gatunku sztandarowego: pszczoły miodnej, a zwłaszcza populacji eksploatowanej i użytkowanej jako towar. Szczególnie nasilenie artykułów na ten temat przypada na Światowy Dzień Pszczół. Czy ma to jednak jakiekolwiek znaczenie, czy po prostu się czepiam? Otóż ma!
W tym miejscu nasuwa się dygresja. Zrównoważenie produkcji i dekompozycji (wliczając po stronie dekompozycji również naszą cywilizację) jest naszym cywilizacyjnym marzeniem. Troszcząc się o przyszłość, wielkie nadzieje pokładamy właśnie w „rozwoju zrównoważonym”. Ale to jest pojęcie nieprecyzyjne, a nawet mylące. „Rozwój zrównoważony” to oksymoron, zwrot wewnętrznie sprzeczny, tak jakbyśmy powiedzieli „rozwój stagnacyjny”. Tymczasem zasadą naszej cywilizacji jest właśnie rozwój – wszystkiego ma być coraz więcej; dobrobyt jest synonimem wzrostu (a nie stałości) wszystkich wskaźników – zatrzymanie dochodu narodowego stałym poziomie jest synonimem kryzysu. Ale fizyka jest nieubłagana: każdy wzrost, to brak równowagi – żeby wszystko co rośnie, pobiera więcej niż oddaje. Termin „rozwój zrównoważony” zawiera oszukańczą sugestię, że wzrost może być za darmo. Nie może! Lepszy jest odpowiednik angielski – sustainable development, czyli rozwój możliwy-do- podtrzymania”, inaczej rozwój, który jeszcze jakiś czas potrwa.
January Weiner "Czy istnieje równowaga w przyrodzie? Fakty i mity," 2009 r.
Omawiamy międzynarodowe kodeksy dobrych praktyk pszczelarskich w kierunku pszczelarstwa odżywalnego. Zalecenia obejmują ochronę siedlisk, zmianę praktyk rolniczych, wykorzystanie lokalnych pszczół, zintegrowane zarządzanie dręczem oraz poparcie dla wspólnot pszczelarskich, a nie indywidualnego działania na własną rękę.
Czy ktoś może zna jakieś inne alternatywy do przetestowania w celu tworzenia i współdzielenia map z punktami, które można opisać np. opartych także o OpenStreetMap. Mogą być także samohostowane.
Czarne jak smoła trutnie (czyli samce pszczół) mają prawdopodobnie sporo genów od rodzimego podgatunku pszczoły miodnej dla terenów Polski Apis mellifera mellifera. Jest to pszczoła mocno ciemna. W przypadku trutni mogą one mieć barwę wręcz czarną.
Matka pszczela, czyli królowa pszczół chodzi po plastrze i szuka wyczyszczonej komórki na plastrze pszczelim do złożenia jaja. Robotnice, które zajmują się jej pielęgnacją np. czyszczeniem i karmieniem chodzą za nią jak jej własny cień.
Wszystkie lepiarki są gatunkami letnimi, wyjątek stanowi jedynie Colletes cunicularius – lepiarka wiosenna, która, jak polska nazwa głosi, pojawia się na wiosnę jako jedna z pierwszych pszczół i wypatrywać jej możemy na kwitnących wierzbach. Letnich gatunków lepiarek najlepiej szukać natomiast na wrotyczu, ponieważ wiele z nich preferuje tę roślinę.
Dzień dobry. Jestem trutniem pszczoły miodnej (czyli samcem pszczoły). Mam wielkie oczy złożone (o wiele większe od samic) m.in. po to, abym dobrze widział "tyłek" (przepraszam: odwłok) lecącej młodej nieunasiennionej matki pszczelej (księżniczki).
"Skoncentrowanie się na recyklingu rodzi dwojakiego rodzaju konsekwencje. Po pierwsze, jest dość prawdopodobne, że kraje członkowskie podejmą kroki na rzecz zwiększenia recyklingu, ale nie będą aktywnie wdrażały celów redukcyjnych. Po drugie, zaczną bronić się przed ograniczaniem konsumpcji plastiku, ponieważ taki krok utrudniłby im zwiększenie skali recyklingu. Wizja recyklingu jako optymalnego rozwiązania wynika z przekonania, że da się stworzyć niemal idealny obieg zamknięty plastiku oraz stąd, że z raz wytworzonych materiałów można będzie korzystać w nieskończoność. Niestety, jest to przekonanie nieprawdziwe. "
Co jakiś czas stykam z pojęciem dobrostanu nieludzkich zwierząt, który używa się do określenia ich stanu populacji czy to w kryteriach rolniczych produkcyjnych, czy to w kontekście ochrony środowiska. W obu kategoriach traktuje się nieludzkie zwierzęta jako masę.
Osobiście uważam to podejście za niefajne upraszczanie i dezawuowanie tej filozoficznej koncepcji etycznej w stosunku do indywidualnych bytów ożywionych jak np. ludzi i niektórych innych ssaków.
Nie widzę osobiście powodu, aby w stosunku do nieludzi używać tej koncepcji odmiennie w tym tak, że jej w zasadzie przeczy jak np. traktowanie organizmów jako masę. Jeżeli się nie da, to można nie używać. Są inne dobre pojęcia jak np. stabilność genetyczna, zróżnicowanie fenotypowe, brak chorób, stan zdrowia.
Przypomnę więc co oznacza generalnie być w DOBROSTANIE.
"W latach pięćdziesiątych DOBROSTAN przez Światową Organizację Zdrowia był definiowany jako stan zdrowia psychicznego, fizycznego i społecznego oraz brak chorób. Obecnie w przypadku DOBROSTANU mówimy o dwóch podejściach. Wyróżniamy dobrostan hedonistyczny i dobrostan eudajmonistyczny. Dobrostan hedonistyczny oznacza zadowolenie z życia: poczucie szczęścia i przyjemności. W przypadku dobrostanu eudajmonistycznego mówimy raczej o poczuciu sensu życia, spełnienia, samorealizacji, byciu w zgodzie ze sobą i swoimi zasobami, akceptacji siebie oraz poczuciu kompetencji w radzeniu sobie z różnymi wyzwaniami."
dr Dorota Godlewska-Werner z Zakładu Psychologii Ekonomicznej i Psychologii Organizacji Instytutu Psychologii Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego
Twierdzenie, że najliczniej odwiedzająca kwiat pszczoła miodna jest najważniejszym zapylaczem roślin, jest jak twierdzenie, że w sklepie najwięcej pieniędzy wydaje sprzedawca.
W branży pszczelarskiej odpowiednikiem słowa "broiler" jest "mięso". Pszczoły, których instrumentalną rolą jest produkcja dodatkowego "pogłowia pszczół" nazywa się "pszczołami mięsnymi", pszczołami hodowlanymi na "mięso", a sam czerw pszczeli (młode pszczoły przez przepoczwarczeniem się) określa się jako "mięso". W pasiekach, które specjalizują się w tego typu produkcji w zasadzie rola pozyskiwania miodu schodzi na dalszy plan lub nie istnieje. W związku z tym, pszczoły karmi się cały sezon paszą (przemysłowo produkowanymi substytutami miodu i pyłku jak cukier i różnego rodzaju ekstraktami białkowymi) w celu zwiększenia ich możliwości produkcji "mięsa". Nie ma bowiem ryzyka zafałszowania miodu. Podobnie sprawa ma się z nadużywaniem pestycydów farmakoterapeutyków zwalczających pasożyty i patogeny pszczół. Ponieważ nie ma ryzyka związanego z zanieczyszczeniem miodu można je używać praktycznie cały sezon - często niezgodnie z procedurą, a także środkami niezatwierdzonymi do użycia leczenia pszczół. Kosztem oczywiście uogólnionego zdrowia pszczół. Proces ten oraz samo słowo "mięso" w nowoczesnym pszczelarstwie moim zdaniem świetnie ilustruje bezduszny charakter utowarowienia życia i pracy pszczół w logice systemu, którego celem jest akumulacja kapitału, a zatem wieczny wzrost produktywności. Przyp. tłum.