Rząd za wszelką cenę chce od lipca odmrozić ceny energii elektrycznej dla gospodarstw domowych. Jak zapewne pamiętacie, ministerka klimatu Paulina Hennig-Kloska obiecywała miesiąc temu, że rząd zrobi jakieś czary-mary, żeby nikt nie zapłacił więcej niż 30 zł miesięcznie.
Magia występuje tylko w baśniach, więc zaczyna się odczarowywanie świata. Teraz tłumaczy się, że te 30 zł to tylko dla jednoosobowych gospodarstw emeryckich. Dlaczego tylko emeryckich? Podobno tylko one są narażone na ubóstwo energetyczne. O wieloosobowych rodzinach, które teraz będą musiały płacić kokosy ani słowa.
I jednocześnie te same płaczki rozpaczają, że "za mało dzieci się rodzi".
Tzw. przedsiębiorca ma płacić składkę zdrowotną niższą niż pracownik zarabiający pensję minimalną (286 zł vs 329 zł). Oczywiście bez względu na poziom dochodów szanownego pana przedsiębiorcy. Tego chciałby minister finansów Andrzej Domański.
W ten sposób pogłębi się jeszcze bardziej oczywiście sytuacja, że system opiera się głównie na barkach niezamożnych. I oczywiście wzmocni błędne koło: coraz więcej ludzi wypychanych na JDG, którzy potem będą stanowić wspaniałą bazę wyborczą dla polityków, obiecujących, że naturalnie będą im dalej „pomagać” obniżając składki.
Zamiast przywrócić normalne umowy o pracę, czyni się je coraz mniej atrakcyjnymi finansowo. Oczywiście skorzysta na tym głównie prawdziwy beneficjent, czyli średni i wielki biznes, który będzie miał potulną siłę roboczą na śmieciówkach w postaci fikcyjnych JDG, wyjętą spod ochrony kodeksu pracy.
I co najzabawniejsze ci wyrobnicy na śmieciówkach będą się uważać za równych swemu panu dobrodziejowi, bo przecież obaj to „przedsiębiorcy” i będą popierać wszelkie ulgi dla biznesu. Coś jak szlachta gołota czuła się równa magnatom. Wszak wszyscy byli według prawa szlachcicami.
Obserwuję niestety pewne rozprzężenie i zastój w różnych ruchach społecznych. Liczebność na manifestacjach spada, niektóre organizacje przeżywają kryzys.
Oczywiście bardzo mnie to niepokoi. Ponieważ bez stałej, konsekwentnej presji na władzę sprawy lubią się ślimaczyć, albo wręcz wykolejać, a nawet ulegać regresowi.
Jednak nie jest to zjawisko zaskakujące. Jest dawno obserwowana przeze mnie prawidłowość, że w okolicach wyborów aktywność społeczna spada. Ludzie mają nadzieję na "nowe otwarcie". Potem powoli wkurw znowu narasta, bo wciąż wiele spraw zostaje nierozwiązana i cykl się powtarza.
Mimo, a może właśnie z powodu tych obaw nie mam zamiaru odpuszczać i zapadać w słodką drzemkę. Nawet jeśli na ulicach dzieje się nieco mniej, to mamy moment na podsumowania, analizę, dyskusję, oraz reorganizację i regenerację sił.
Oczywiście wciąż toczą się sprawy, choć mniej spektakularne, wciąż trwa robota organiczna. Organizacja lokatorska w której działam też ani na moment nie zaprzestała działalności i roboty jest masę. Są po prostu sprawy, które muszą być kontynuowane, bo ktoś może wylądować na bruku.
Natomiast jeśli chodzi o ogólną sytuację i analizę rozmaitych strategii, mam zamiar wrócić w tym roku do spotkań z wami i mojego mini tournée po kraju.
Już na początku marca powinienem pojawić się z występem w Łodzi. Szczegóły podam później, ale będzie to rozwinięcie wątków rozpoczętych w Krakowie na spotkaniu "W obronie małych zwycięstw". Tamto spotkanie było dla mnie sporym sukcesem, więc warto kontynuować.
Nie dadzą ludziom odetchnąć. Miesiąc miłości minął, barierki wróciły pod sejm. Aktyw partyjny PiS wraz z rodzinami jedzie na Warszawę w obronie zamożnych kumpli w rodzaju Adamczyka, czy Kamińskiego.
Zwyczajni ludzie się temu przyglądają i myślą sobie, znowu ten cyrk przy każdej zmianie władzy. Dla nas nic z tej awantury dobrego nie wyniknie. Żadna ważna sprawa nie zostanie popchnięta do przodu.
Tymczasem należy nam się trochę spokoju po trudnych i wyczerpujących ostatnich latach. Społeczeństwo samo jakoś próbowało ogarnąć tematy w rodzaju pandemii, czy pomocy uchodźcom, bo władza sobie kompletnie z tym nie radziła. Wręcz generowała dodatkowy chaos w zależności od politycznych interesików i bieżących potrzeb, jak to z władzą bywa.
Teraz ludzie są bardzo już zmęczeni życiem w stanie ciągłego napięcia. Patrzą na ten spektakl z gonieniem się po Warszawie, jak na jakąś paradę dziwaków politycznych, kompletnie odklejonych od rzeczywistości. Obrona bonzów z TVP jakoś szczególnie nie poruszyła mas, ku ich najwyraźniej własnemu zaskoczeniu. Mimo ciągłych wezwań ze strony aparatu partyjnego, pod budynkami TVP w Warszawie i w ośrodkach lokalnych pojawiła się garstka twardych wyznawców Partii.
"Nowe Wiadomości chciały pokazać też, że potrafią zamieścić krytykę rządu. Tylko dlaczego postanowiono zrobić to od prawicowej strony? Tutaj za ekonomicznych komentatorów robią Mentzen, Petru i ekonomiści związani z bankami. Poczułem się znowu 20 lat młodszy. Niestety ewidentnie raczej będzie tutaj narracja przegięta w kierunku próby restauracji neoliberalizmu".
@geerz jest mnóstwo kompetentnych ekonomistów, którzy mogliby ten temat podjąć, ale od lat przecież prawie nikt ekonomistów ze świata nauki, a nie biznesu, nie bierze do mediów.
Ekonomiści np. z Polskiej Sieci Ekonomii skomentowaliby to znacznie bardziej kompetentnie niż Mentzen.
Umiłowany Demokratyczny Przywódca nawiedził wczoraj wrocławskie Jagodno, a w zasadzie Wojszyce, bo na Jagodnie nie ma sali, która by pomieściła jego wielką osobę.
Przybył spóźniony, bo oczywiście utknął w korku, by ogłosić wielkie zwycięstwo „godności”, „zwycięskie powstanie narodowe”, „drugi Sierpień ’80”, ponieważ ludzie stali do trzeciej w nocy, aby łaskawie móc wrzucić kartkę do urny.
To jest w ogóle niesamowite, jak z klapy organizacyjnej można zrobić libkowe święto. Niczym „święto pieszego pasażera” z Misia.
Ludzie zamiast iść na ratusz, bo stali godzinami przez nieogarnięcie prostej czynności wkładania kartek do pudełek przez lokalne libkowe władze, przyszli posłuchać jak im libkowy przywódca nawija makaron na uszy i obiecuje, że razem z prezydentem Wrocławia zlikwidują korki…
Jagodno we Wrocławiu od dawna jest symbolem obecnej patologicznej sytuacji mieszkaniowej. Osiedle powstałe w polu na peryferiach miasta, z niedostateczną infrastrukturą, wiecznymi obietnicami, że będzie tramwaj, będzie park, a może nawet las, choć od lat jest pustka, to jest symbol dzisiejszej Polski deweloperskiej. Tandetnego budownictwa w szczerym polu bez infrastruktury. Bez myśli urbanistycznej.
W sobotę brałem udział w arcyciekawej dyskusji „Czy po PiS też będą represje?”. Zorganizował ją niezastąpiony kolektyw antyrepresyjny Szpila. Wiele osób z Warszawy na pewno pisało sobie podczas protestów numer telefonu do nich na rękach w ostatnich latach i niejedną osobę uratowały z opresji.
A więc osoby z kolektywu zadały prowokacyjne pytanie, czy w ogóle będą jeszcze potrzebne, skoro zwolennicy ewentualnej przyszłej koalicji rządzącej obiecują nam tu rajskie ogrody oraz miód i mleko w rzekach? No więc opinia zarówno dyskutantek, jak i sali była jednoznaczna – Szpila niestety będzie jeszcze długo niezbędna.
@Viki
naprawdę, zajmuję się tematem represji trochę dłużej niż jeden rząd i i tym, że ich nie było, może pisać ktoś, kto żył w jakiejś uprzywilejowanej bańce. polecam zresztą lekturę tekstu.
Wczoraj wreszcie mogłem być na legendarnej warszawskiej Manifie, zawsze uczestniczyłem jedynie w tej wrocławskiej. Wspaniałe osoby organizujące ewidentnie włożyły mnóstwo wysiłku w organizację.
Były poruszające wystąpienia, w tym także Joanny z Krakowa, która poczuła się wykorzystana przez libków, którzy organizują dzisiaj marsz kultu swoich samców alfa. Jak pamiętamy, ogłaszali go w reakcji na to, co policja zrobiła kobiecie, ale jakoś i o niej i o sprawie aborcji zapomnieli.
Generalnie Wrocław, który przez lata był jasnym miejscem aktywizmu w tym kraju, ma od dawna problem z chwaleniem się tymi działaniami. Nie po to, żeby wyłącznie pękać z dumy, ale żeby jeszcze bardziej inspirować inne osoby.
Oglądaliśmy i oglądałyśmy starem ulotki i plakaty, stare zdjęcia, gdzie wszyscy jeszcze byli młodzi i piękni, a dziś są już tylko piękni. A także stare filmy, bo mieliśmy tu też projekty dokumentacyjne. Ale zawsze w końcu gdzieś to ginie w odmętach internetu, spalonych serwerów i zwykłej niepamięci.
To jest dość smutne, ponieważ bez zachowania ciągłości pamięci ruchów społecznych, kolejne pokolenia próbują wyważać otwarte drzwi, zamiast uczyć się na sukcesach i błędach poprzedniczek. Dlatego podobno powstaje tutaj inicjatywa archiwizowania tych materiałów z przeszłości.
Ale co w tym jest wyjątkowego? Jak Syriza powstała to napisalem tekst, że ich dojście do władzy będzie końcem tej partii i przejcie ewolucję taką samą jak przeszedł PASOK i partie socjaldemokratyczne innych krajów.
Jest ciągłe złudzenie na tzw. lewicy że potrafi lepiej zarządzać kapitalizmem, a potem kapitalizm im pokazuje miejsce w szeregu. To się odtwarza na nowo w każdym pokoleniu, tylko zmieniają się nazwy partii i kolory flag.
Jak wygrał Mitterrand we Francji po raz pierwszy od dawna socjalistyczny prezydent, to ludziom odjebało ze szczęścia i wyszli na ulice Paryża z czerwonymi flagami śpiewając Międzynarodówkę. Jak to się skończyło to polecam poczytać, jeśli ktoś nie zna tej historii.